Ενότητα 6^η

Η ομορφιά δεν είναι το παν

Εὐμεγέθης ἔλαφος ὥρᾳ θέρους	Ένα μεγαλόσωμο ελάφι σε εποχή καλοκαιριού,
διψῶν παραγίνεται	καθώς διψούσε, φτάνει κοντά
ἐπί τινα πηγήν διαυγῆ καί βαθεῖαν	σε κάποια καθαρή και βαθιά πηγή
καί πιών ὅσον ἤθελεν	και, αφού ήπιε όσο (νερό) ήθελε,
προσεῖχεν τῇ ἰδέᾳ τοῦ σώματος.	παρατηρούσε τη μορφή του σώματός του.
Καί μάλιστα μέν ἐπήνει τήν φύσιν τῶν κεράτων	Και κυρίως επαινούσε τη φύση των κεράτων του
ὡς κόσμος εἴη παντί τῷ σώματι.	με την ιδέα ότι αυτά ήταν στολίδι για όλο το σώμα του.
Ἔψεγεν δέ τήν λεπτότητα τῶν σκελῶν	Αντίθετα, κατηγορούσε τα λεπτά του πόδια,
ὡς οὐχ οἵων τε ὄντων	επειδή, κατά τη γνώμη του, δεν μπορούσαν
φέρειν πᾶν τό βάρος.	να αντέξουν όλο το βάρος του.
Ἐν ὧ δέ πρός τούτοις ἦν,	Και ενώ ασχολούνταν με αυτά,
αἰφνιδίως ἀκούεται ὑλακή τε κυνῶν	ξαφνικά ακούγεται γάβγισμα σκυλιών
καί κυνηγέται πλησίον .	και κυνηγοί το πλησιάζουν.
Ὁ δέ ὥρμα πρός φυγήν	Αυτό άρχισε να τρέχει ορμητικά, για να ξεφύγει
καί, μέχρις ὅπου διά πεδίου ἐποιεῖτο τόν δρόμον,	και, όσο έτρεχε σε ομαλό έδαφος,
ἐσώζετο ὑπό τῆς ὠκύτητος τῶν σκελῶν.	σωζόταν από την ταχύτητα των ποδιών του.
Ἐπεί δέ ἐνέπεσεν εἰς πυκνήν καί δασεῖαν ὕλην,	Όταν όμως έφτασε σε αδιαπέραστο και πυκνό δάσος,
ἐμπλακέντων αὐτῷ τῶν κεράτων ἑάλω,	επειδή του μπλέχτηκαν τα κέρατα, παγιδεύτηκε
μαθών πείρᾳ	και έμαθε εξ ιδίας πείρας
ὅτι ἄρα ἦν ἄδικος κριτής τῶν ἰδίων	ότι πράγματι ήταν άδικος κριτής των ατομικών του γνωρισμάτων,
ψέγων μέν τά σώζοντα,	γιατί κατηγορούσε αυτά που το έσωζαν,
ἐπαινῶν δέ τά προδόντα αὑτόν.	ενώ επαινούσε αυτά που το πρόδωσαν.

© Ελληνικός Πολιτισμός -  Γιάννης Παπαθανασίου